Die put... het blijft een uitdaging

Die put... het blijft een uitdaging

De kerstperiode was een bijzondere tijd. Samen met mijn jongste dochter bracht ik een paar weken door in Amerika, bij mijn tweede ouders. Het voelde als thuiskomen op een plek waar niets van mij werd verwacht. Ik hoefde daar niets te doen, er werd voor mij gezorgd, en ik voelde dat ik goed was zoals ik was. Het was een omgeving waar ik echt even tot rust had kunnen komen. Toch merkte ik dat zelfs daar, in die warmte en veiligheid, kleine barstjes begonnen te ontstaan. 

Die barstjes waren het begin van een negatieve spiraal die me langzaam naar beneden trok. Eenmaal terug in Nederland verergerde de jetlag mijn situatie alleen maar. Het lukte me niet om mijn ritme te vinden, en de vermoeidheid maakte alles zwaarder. Ondanks dat ik al mijn handvatten gebruikte, zoals wandelen en ademhalingsoefeningen, voelde ik dat het niet genoeg was. Ik probeerde te vechten tegen het gevoel, maar het leek alsof ik steeds verder werd meegezogen.

Gelukkig wist ik op tijd mijn hulplijn te bereiken. Het gesprek dat we hadden was confronterend maar waardevol. Mijn hulplijn herinnerde me eraan dat, hoe zwaar het ook voelt, ik uiteindelijk degene ben die mezelf hieruit moet trekken. Die woorden gaven me een beetje ruimte in mijn hoofd, alsof ik na lange tijd weer een klein beetje adem kon halen. Het was nog maar een eerste stap, maar het voelde als een stap in de juiste richting.

De volgende dag besloot ik een vriendin te helpen op een beurs. Het leek me goed om even bezig te zijn en iets anders te doen, al was het maar een paar uurtjes. Maar terwijl ik daar was, merkte ik dat ik compleet werd overprikkeld. Het constante geroezemoes, de drukte om me heen – het voelde alsof mijn hoofd vol liep en ik nergens aan kon ontsnappen. Na vier uur ben ik naar huis gegaan. Eenmaal thuis trok ik meteen mijn schoenen aan voor een wandeling. Ik hoopte dat frisse lucht en een ademhalingsoefening me zouden helpen om de rust in mijn hoofd terug te vinden.

Maar het werkte niet zoals ik had gehoopt. Het voelde alsof alles me uit handen gleed. De zwaarte in mijn hoofd nam opnieuw toe, en de negatieve gedachten werden steeds dominanter. Ik wist dat ik niet alleen verder kon en besloot mijn hulplijn opnieuw in te schakelen.

 Het weekend daarop heb ik uit nood de ADHD-medicatie van mijn oudste dochter gebruikt. Het gaf me even wat helderheid, maar ik wist dat dit geen oplossing was. Op maandag heb ik direct de huisarts gebeld om een afspraak te maken. Tijdens die afspraak wil ik een verwijsbrief vragen voor een psychiater. Daarnaast wil ik  een recept voor antidepressiva, zodat die me misschien kunnen helpen om de scherpe randjes van mijn emoties te verzachten. Toch voel ik spanning om deze stap te zetten. Het is dezelfde huisarts als de vorige keer, en dat maakt me een beetje nerveus.

Ondertussen voel ik dat de negatieve spiraal niet meer zo sterk is als de afgelopen weken. Dat is mede te danken aan mijn hulplijn, een EMDR/acupunctuurtherapeut, en een haptonoom. Het voelt alsof ik een heel leger van mensen om me heen heb verzameld om me te ondersteunen in deze strijd. En dat is ook precies wat ik nodig heb.

De weg naar herstel – naar niet meer gebroken zijn – is er een van vele obstakels. Het is vallen, keer op keer, maar telkens ook weer opstaan. Hoe zwaar het ook voelt, ik blijf zoeken naar lichtpuntjes. En hoe klein die ook zijn, ze helpen me om door te gaan.

Terug naar blog

Reactie plaatsen