Donkere Dagen

Disclaimer: Dit is een persoonlijk en gevoelig verhaal waarin zware onderwerpen worden besproken, waaronder suïcidale gedachten. Als dit iets bij je oproept of je zelf worstelt met soortgelijke gevoelens, weet dan dat er hulp beschikbaar is en dat je er niet alleen voor staat.

Van nature ben ik niet de meest optimistische persoon. De mensen die me écht goed kennen, weten zelfs dat dit een understatement is 😊.

Al zolang ik me kan herinneren, heb ik dagen waarop donkere en negatieve gedachten de overhand nemen. Soms zijn het twijfels zoals: ik ben niet goed genoeg, ik ben niet slim genoeg, ik ben lui, niemand vindt me aardig, ik vind mezelf niet aardig, ik ben egoïstisch, ongemotiveerd, traag. Dit zijn niet zomaar gevoelens die even komen en gaan; het zijn diepe overtuigingen die zich door de jaren heen in mij hebben vastgezet. Ze zijn ontstaan door wat anderen me vertelden en door wat ik uiteindelijk zelf ben gaan geloven. Na verloop van tijd worden zulke gedachten bijna een tweede natuur. Je gaat denken dat ze waar zijn, omdat je ze keer op keer hoort—door anderen én door jezelf.

Gelukkig heb ik de afgelopen jaren een manier gevonden om mijn eigen weg te gaan, waardoor deze gevoelens minder grip op me hadden. Ik ontdekte hoe belangrijk het was om keuzes te maken die écht bij mij pasten, zonder altijd aan anderen te denken. Het voelde alsof ik wat controle terugkreeg. Maar sinds de overgang lijkt het alsof deze donkere gedachten, die ik zo zorgvuldig op afstand had geprobeerd te gehouden, met meer kracht en intensiteit zijn teruggekeerd.

Door de overgang komen de donkere dagen nu veel vaker voor, en het is moeilijker om de controle te behouden. De balans lijkt soms gewoon weg, en ik merk hoe gemakkelijk het is om toe te geven aan die zwaarte. Er zijn dagen waarop ik bijna geen lichtpuntjes kan vinden in mijn leven, hoe hard ik ook probeer. Op die dagen weet ik dat ik extra moeite moet doen om grip te houden op de dagelijkse dingen. Het betekent dat ik in plaats van een joggingbroek en slobbertrui mezelf toch aankleed, mijn haar doe, mijn tanden poets, ontbijt eet, werk, boodschappen doe, speel met de kinderen… Al die alledaagse dingen die voor de meeste mensen vanzelfsprekend zijn, voelen dan als bergen die ik moet beklimmen. En toch, door me te focussen op die kleine taken en stap voor stap door de dag te gaan, lukt het me vaak om de negatieve gedachten even naar de achtergrond te duwen. Maar eerlijk? Op zulke dagen voelt het meer als overleven dan als leven.

En dan zijn er nog de echt donkere gedachten—een groot taboe in onze samenleving waar we maar weinig over praten: suïcidale gedachten.

Zelfdoding is een serieus probleem in ons land, maar we hebben het er bijna niet over. De cijfers liegen er echter niet om. Jaarlijks overlijden bijna drie keer zoveel mensen door zelfdoding als door verkeersongelukken. Om het concreet te maken: bijna 1.650 mensen per jaar, waaronder ruim 100 jongeren tussen de 15 en 25 jaar. Daarnaast zijn er naar schatting 94.000 mensen per jaar die een poging doen, en zo’n 410.000 Nederlanders die wel eens met suïcidale gedachten kampen. Hoewel niet alle zelfdodingen voortkomen uit een psychiatrische diagnose, blijkt uit onderzoek dat bij 47% tot 74% van de gevallen psychische problematiek een rol speelt. Dit soort "suïcide-gerelateerde gebeurtenissen" komt ook vaker voor bij mensen met ADHD of ADD.

Op mijn meest donkere dagen weet ik hoe het voelt om door zulke gedachten te worden overvallen. Het is intens beangstigend en voelt alsof er geen uitweg is. De overgang heeft dit alleen maar verergerd, waardoor deze gedachten vaker en intenser terugkomen. Ze zijn als schaduwen die moeilijker te negeren zijn, ongewenste bezoekers die me telkens opnieuw uitdagen. Op zulke momenten is het alsof ik gevangen zit in een storm, waarin ik niet alleen worstel met negatieve gevoelens, maar ook met die zware gedachten die aan mijn energie trekken.

Daarom heb ik besloten om deze week met hormoontherapie te beginnen. Het was geen gemakkelijke stap, maar ik besef dat ik alles wil proberen om deze donkere dagen lichter te maken. Het is mijn hoop dat deze therapie wat balans terugbrengt, dat de scherpe randjes van de negatieve gedachten wat verzachten en dat ik weer een beetje controle krijg. Misschien vermindert het de zwaarte maar met 5%, misschien meer—zelfs de kleinste verandering voelt als vooruitgang.

Ik wil weer wat licht zien aan het eind van de tunnel, niet alleen voor mezelf maar ook voor de mensen om me heen. Het is een klein stapje naar herstel en naar meer rust in mijn hoofd en hart. En wie weet, als het een verschil maakt, kan ik dan langzaam weer gaan voelen dat ik niet alleen overleef, maar ook écht weer kan leven.

Disclaimer: Dit is een persoonlijk en gevoelig verhaal waarin zware onderwerpen worden besproken, waaronder suïcidale gedachten. Als dit iets bij je oproept of je zelf worstelt met soortgelijke gevoelens, weet dan dat er hulp beschikbaar is en dat je er niet alleen voor staat.

Als het soms te zwaar is, helpt het ook om te weten dat er mensen zijn die kunnen helpen. In Nederland is er bijvoorbeeld de Zelfmoordlijn, die je 24/7 kunt bellen via 0800-0113, of bereiken via chat op www.113.nl. Deze dienst is er speciaal voor iedereen die worstelt met suïcidale gedachten, en ze bieden een luisterend oor zonder oordeel. Praten met iemand die begrip heeft en wil helpen kan soms net de verlichting geven die je nodig hebt. Zelfs als je denkt dat niemand je begrijpt, kan het contact met een getrainde hulpverlener via de zelfmoordlijn voelen als een handreiking in het donker.