Vandaag is de dag dat ik langs mijn huisarts mag!

Vandaag is de dag dat ik eindelijk langs mijn huisarts mag! Vorige week heb ik gebeld en een afspraak gemaakt. Het werd een dubbele afspraak zodat ik meer tijd had om de dingen die me dwars zitten te bespreken.

Ik verwacht geen wonderen of een instant oplossing, maar hopelijk wel een startpunt. Een startpunt om mijn ADD weer wat onder controle te krijgen, te leren omgaan met de overgang, en ervoor te zorgen dat ik zowel privé als op werk weer kan functioneren. Op dit moment voelt het alsof het licht brandt, maar er is niemand thuis. Dat werkt zowel voor mijn gezin niet, als voor mijn creativiteit en werk niet. Mijn energieniveau is laag en ik merk dat ik minder productief ben, wat me frustreert!

De hele week heb ik in mijn hoofd al nagedacht over het gesprek. Uiteraard heb ik elk scenario doorgelopen en bedacht hoe ik het gesprek zou beginnen. Ik heb geprobeerd het los te laten en gewoon het gesprek te laten zijn. Maar dat is verdomd lastig (lees: onmogelijk), want loslaten en niet piekeren is niet iets wat ik kan. Gedachten blijven door mijn hoofd malen en ik stel me steeds weer nieuwe situaties voor. Wat als hij niet begrijpt wat ik bedoel? Wat als hij geen goede suggesties heeft? Deze onzekerheid maakt me nerveus.

Ik was om 7:50 uur bij de huisarts, want de afspraak was om 8 uur. Dus keurig op tijd. Ik nam plaats in de wachtkamer. Het was er stil en ik had wat tijd om mijn gedachten te ordenen. 8 uur kwam en ging. Om 8:05 uur liep er een man de praktijk binnen, in een slenterend tempo. Omdat ik mijn huisarts nog nooit had gezien (hij is al 9 jaar mijn huisarts), wist ik niet dat dit de man was. Het voelde vreemd om iemand te zien die zo nonchalant was, terwijl ik daar zenuwachtig zat te wachten.

Uiteraard was ik al lichtelijk geïrriteerd dat de afspraak later startte. Ik vroeg me af hoe dit kan bij de eerste patiënt van de dag, en hoe dit de rest van zijn schema in de war gooit. Als een arts zijn dag al begint met vertraging, wat zegt dat dan over de rest van zijn afspraken? Uiteindelijk werd ik om 8:10 uur naar binnen geroepen, 10 minuten te laat. Terwijl we richting zijn kantoor liepen, werd er niets gezegd in de vorm van excuses of erkenning van zijn te laat zijn. Hij liep gewoon voor me uit, zonder om te kijken of iets te zeggen. Pas in zijn kantoor, toen ik er iets van zei, kwam hij met de smoes dat er file was. Best knap, midden in de zomervakantie. Ik vertelde hem dat ik het vooral vervelend vond dat er geen excuses of erkenning kwam van zijn te laat zijn, en dat dit voor mij niet werkt.

Hij vond mijn reactie vreemd. Misschien is hij het niet gewend dat patiënten hem hierop aanspreken. Ik herhaalde dat dit voor mij niet ging werken en liep toen zijn kantoor uit. Toen ik bij de deur stond, zei hij nog dat het een bijzondere ochtend was. Waarop ik reageerde met: "Ja, dat heb je soms." Ik voelde een mix van opluchting en frustratie terwijl ik zijn kantoor verliet. Het voelde bevrijdend om mijn grenzen aan te geven, maar tegelijkertijd had ik het gevoel dat ik geen stap verder was gekomen.

Aan de blik op zijn gezicht te zien, was hij niet gewend dat een patiënt zomaar zijn praktijk uitloopt. Toen ik de assistente passeerde, keek zij niet verbaasd dat ik binnen 30 seconden weer buiten stond. Misschien komt dit vaker voor, of misschien begreep ze meteen waarom ik zo snel weer vertrok.

Van alle scenario’s die zich in mijn hoofd hebben afgespeeld, had ik dit nooit kunnen bedenken. Toch ben ik trots op mezelf dat ik het kantoor ben uitgelopen. Ik schiet er niets mee op, dat weet ik ook wel. Maar hoe kan ik iemand vertrouwen met de dingen die ik ervaar en in mijn hoofd heb zitten, als die persoon niet eens de moeite neemt om te erkennen dat hij te laat is? Dat werkt voor mij gewoon niet. Vertrouwen is de basis van elke relatie, en als dat ontbreekt, heeft verder praten weinig zin.

En wat nu? Geen idee. Een nieuwe afspraak maken bij deze huisarts zit er niet in, en een andere huisarts vinden is ook lastig, want niemand hier in het dorp neemt nog patiënten aan. Dit brengt me in een lastig parket. Moet ik buiten het dorp op zoek gaan naar een huisarts? Of moet ik proberen om toch een manier te vinden om met deze huisarts te praten? Voorlopig weet ik het nog niet. Het enige wat ik weet, is dat ik stappen moet ondernemen om mijn leven weer op de rails te krijgen. Misschien moet ik overwegen om andere hulpbronnen te raadplegen, zoals een therapeut of een specialist.

Word vervolgd!

Bij deze nog wat feitelijke informatie over ADD en piekeren:

ADD (Attention Deficit Disorder) is een vorm van ADHD (Attention Deficit Hyperactivity Disorder) die zich voornamelijk kenmerkt door aandachtsproblemen en een gebrek aan hyperactiviteit. Mensen met ADD ervaren vaak unieke uitdagingen, zoals moeite met concentratie, organisatie en het beheren van dagelijkse taken. Een opvallend aspect van ADD is de invloed op mentale processen, waaronder piekeren.

Belangrijke Kenmerken van ADD

1. Aandachtsproblemen:Moeite met het vasthouden van de aandacht bij taken of activiteiten, vaak slordige fouten maken en problemen hebben met het organiseren van taken en activiteiten.

2. Afleidbaarheid:Gemakkelijk afgeleid worden door externe prikkels en vaak moeite hebben om instructies op te volgen.

3. Vergeetachtigheid: Regelmatig dagelijkse activiteiten vergeten en dingen kwijtraken die nodig zijn voor taken en activiteiten.

4. Slechte Tijdsbeheer: Moeite hebben met effectief tijdbeheer, wat vaak leidt tot uitstelgedrag of het niet op tijd afmaken van taken.

5. Gebrek aan Afwerking: Taken, huiswerk, klusjes of werkverplichtingen niet afmaken.

6. Vermijding: Taken die langdurige mentale inspanning vereisen, vermijden, niet leuk vinden of er tegenop zien.

ADD en Piekeren

Mensen met ADD hebben vaak de neiging om overmatig te piekeren, wat verergerd kan worden door hun cognitieve uitdagingen. Hier zijn enkele manieren waarop ADD piekeren kan beïnvloeden:

1. Overmatig Nadenken: Door hun neiging tot piekeren, kunnen mensen met ADD situaties overanalyseren, wat leidt tot verhoogde angst en zorgen.

2. Moeite met Gedachten Stoppen: Mensen met ADD kunnen moeite hebben om hun gedachten tot rust te brengen, wat resulteert in voortdurende zorgen en piekeren.

3. Gevoel van Overweldiging: Door het niet kunnen organiseren en beheren van taken kunnen ze zich snel overweldigd voelen, wat leidt tot piekeren over wat er nog gedaan moet worden.

4. Negatieve Gedachten: De constante stroom van negatieve gedachten kan versterkt worden door het onvermogen om zich te concentreren op positieve of neutrale aspecten van een situatie.

Deze kenmerken kunnen het dagelijks leven van iemand met ADD aanzienlijk beïnvloeden, waardoor het belangrijk is om strategieën te ontwikkelen om met deze uitdagingen om te gaan, zoals cognitieve gedragstherapie, mindfulness en het aanleren van organisatievaardigheden.